Λίγα εισαγωγικά στοιχεία για τη Φυσική θεραπευτική

Κατά το γιατρό Γιάγκο Καράβη «Φυσική Θεραπευτική είναι η επωφελής χρήση των φυσικών παραγόντων σαν βάση για τη θεραπεία των ασθενειών ή αναλυτικότερα, η επωφελής χρήση της Ανάπαυσης, της Νηστείας, της Διαιτητικής, της Υδροθεραπείας, της Ηλιοθεραπείας, της Γυμναστικής, της Κινησιοθεραπείας, της Βοτανοθεραπείας, της Φυτοθεραπείας, της Ψυχοθεραπείας, των εφαρμογών απέκκρισης και μετάλλαξης, της υποστήριξης και εξισορρόπησης της Ζωικής Ενέργειας.
Τα χημικά φάρμακα, οι ακτινοβολίες και οι εγχειρήσεις, ανήκουν σε άλλη κατηγορία θεραπευτικής αγωγής.»
Βέβαια εκτός από αυτές τις φυσικές θεραπευτικές μεθόδους στην εναλλακτική ιατρική υπάρχουν και άλλες όπως, π.χ. η ομοιοπαθητική , ο βελονισμός (ο γιατρός Καράβης θεωρείται ο πρωτοπόρος στο βελονισμό στη χώρα μας), χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία, γελοτοθεραπεία, ρεφλεξολογία, αρωματοθεραπεία, χρωματοθεραπεία, ιριδοδιαγνωστική.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ) λέει: 
«Μη περιμένετε από τη πολυφαρμακία να λύσει το πρόβλημα της αρρώστιας. Χρησιμοποιήσετε παράλληλα τα φυσικά θεραπευτικά μέσα και την παραδοσιακή σας ιατρική»

Σήμερα επικρατεί μια σύγχυση σχετικά με τους όρους θεραπευτική αγωγή και συμπτωματική αγωγή: Στην φυσική θεραπευτική ή αφάρμακη ιατρική, θεραπεία σημαίνει ότι διώχνω - αποβάλλω την αιτία που δημιούργησε το σύμπτωμα. Στην συμβατική ιατρική, αντί να χρησιμοποιείται ο όρος συμπτωματική αγωγή, συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ο όρος θεραπεία, αλλά αυτού του είδους η αγωγή δεν διώχνει την αιτία αλλά το σύμπτωμα. Σύμπτωμα είναι ο πόνος, ο πυρετός, η διάρροια, η δυσκοιλιότητα, ο πονοκέφαλος, το συνάχι, ο κατάρρους, τα εκζέματα, οι δερματικές παθήσεις και άλλα. Η παραδοσιακή ιατρική δεν διώχνει το σύμπτωμα, αλλά καθοδηγείται από αυτό στην θεραπευτική αγωγή του ασθενούς. Η σημερινή ιατρική επιστήμη δεν θεραπεύει, δεν κάνει δηλαδή θεραπευτική αγωγή για να διώξει την αιτία που προκάλεσε το σύμπτωμα, αλλά κάνει συμπτωματική αγωγή, δηλαδή κατά κανόνα χορηγεί φάρμακα για να απομακρύνει ή να απαλύνει το σύμπτωμα. Και αφού απομακρυνθεί το σύμπτωμα, μετά από λίγο χρονικό διάστημα επανέρχεται, διότι ο γιατρός δεν έψαξε να βρει την αιτία που το προκάλεσε και αυτή να απομακρύνει, παρά δίνει φάρμακα να απομακρύνει το σύμπτωμα: π.χ. παυσίπονα για το πονοκέφαλο του οποίου οι αιτίες είναι βαθύτερες, καθαρτικά για τη δυσκοιλιότητα, οι αιτίες της οποίας είναι βαθύτερες, αντιπυρετικά για να πέσει ο πυρετός (ο διεθνούς κύρους γερμανός γιατρός Dr JOZEF ISSELS χρησιμοποιεί την πυρετοθεραπεία ως φυσικό θεραπευτικό μέσο, που συνίσταται στην τεχνητή αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος μέχρι τους 40 βαθμούς Κελσίου), ο οποίος είναι μια φυσική θεραπευτική αντίδραση του οργανισμού, αλοιφές για τις δερματικές παθήσεις, ενώ το πρόβλημα είναι βαθύτερο κ.λπ. Εδώ όταν λέμε το πρόβλημα είναι βαθύτερο εννοούμε ότι μεταξύ των άλλων αιτιών η κυριότερη είναι η τοξίνωση του οργανισμού από το κακό τρόπο διατροφής και εν γένει διαβίωσης, από το γεγονός δηλαδή ότι κάποιος ή κάποιοι από τους πέντε παράγοντες που αρχικά αναφέραμε και καθορίζουν το επίπεδο της υγείας μας δεν εφαρμόζεται σωστά και έτσι μας δημιουργήθηκε το πρόβλημα. Άρα για να επαναφέρουμε τον οργανισμό μας σε καλό επίπεδο υγείας δεν πρέπει να του δώσουμε φάρμακα για να διώξουμε το σύμπτωμα αλλά πρέπει να ψάξουμε να βρούμε σε ποια σημεία ξεφύγαμε από το φυσικό τρόπο ζωής και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή την εφαρμογή του σωστού διαιτολογίου, των θετικών σκέψεων, της απομάκρυνσης του άγχους, της ενάσκησης του σώματος, την εξεύρεση καθαρού περιβάλλοντος, τον περιορισμό ή την κατάργηση των κακών συνηθειών. Έτσι θα χτυπήσουμε στη ρίζα την αιτία που προκάλεσε το σύμπτωμα.

 

1. Τα κείμενα που ακολουθούν είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του γιατρού Γιάγκου Καράβη με τίτλο «ΕΙΣΑΓΩΓΗ στη φυσική θεραπευτική» εκδόσεις Α. Γεωργιάδη:

 

Κάθε άνθρωπος οποιασδήποτε ηλικίας και μόρφωσης παραδέχεται ότι η ΥΓΕΙΑ είναι το παν. Χωρίς Υγεία δεν υπάρχει χαρά, ευτυχία. Δεν υπάρχει πραγματική ζωή. Μόνο μιζέρια και δυστυχία.

     «Ο άνθρωπος, έγραφε ο Max Bircher Benner,γεννιέται υγιής, αλλά σπαταλά τη ζωή του για να καταστρέφει την κληρονομιά αυτή».

      Κανένας σχεδόν δεν φροντίζει, δεν νοιάζεται ιδιαίτερα να διατηρήσει αυτή την Υγεία, που όλοι της αναγνωρίζουν πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή.

       Πιστέψαμε ότι η αρρώστια είναι «ουρανοκατέβατη», ότι τα μικρόβια είναι οι εχθροί μας με μόνο προορισμό να μας καταστρέψουν. Δεχτήκαμε ακόμη με ανακούφιση, ότι δεν έχουμε καμιά ευθύνη για τις αρρώστιες που μας βασανίζουν. Το ίδιο μοιρολατρικά αφεθήκαμε στην αναζήτηση του «θαυματουργού φαρμάκου» για να μας κάνει καλά, ενώ εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στον ίδιο ρυθμό με τις ίδιες συνθήκες.

       Σ' αυτό το βιβλίο - που δεν είναι το πρώτο από μένα, καθώς και από τόσους άλλους- θα βρούμε ότι ο άνθρωπος είναι απόλυτα υπεύθυνος για τις αρρώστιες που τον βασανίζουν - ανεξάρτητα ποιο όνομα φέρουν - και ακόμη ότι είναι υπεύθυνος για την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει για την διατήρηση της Υγείας του.

       Έγραψα αλλού για την Προληπτική Ιατρική για την οποία όλοι μιλάνε αλλά λίγοι την καταλαβαίνουν και πολύ λιγότεροι την εφαρμόζουν. Γιατί η Προληπτική αυτή Ιατρική περιλαμβάνει όλες τις φάσεις της ζωής του ανθρώπου από τη γέννησή του έως ότου κλείσει φυσιολογικά ο κύκλος της ζωής του.

        Επιστημονική βάση αυτού του βιβλίου είναι η Φυσική Βιολογική Θεραπευτική. Γατί Φυσική Θεραπευτική και όχι απλά Θεραπευτική; Για να ξεχωρίζει από τη σημερινή, τη συνήθη, τον «ορθόδοξη», την από καθέδρας Θεραπευτική της ρουτίνας, που είναι μόνο Φαρμακευτική και Χειρουργική.

        Με τον όρο Φυσική Θεραπευτική εννοούμε την προοδευτική εφαρμογή μιας σειράς Φυσικών Θεραπευτικών μεθόδων που έχουν σαν στόχο την ενίσχυση του οργανισμού για να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από την αρρώστια, χωρίς να αποκλείεται η χρήση φαρμάκων και εγχειρίσεων, όπου αυτό είναι αναγκαίο και αφού έχουμε χρησιμοποιήσει παράλληλα κάθε άλλη θεραπευτική αγωγή.

         Η Φυσική Θεραπευτική είναι η Παραδοσιακή Ιατρική κάθε τόπου, είναι η γνήσια Ιατρική. Σήμερα γίνεται απαράδεκτη σύγχυση γύρω από τους όρους αυτούς. Απαράδεκτη τόσο για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο κι ακόμα πολύ περισσότερο για την άρρωστο που υποχρεώνεται, μαζί με τον πόνο του, να προβληματίζεται που να αποταθεί για να ζητήσει βοήθεια. Ορθόδοξη Ιατρική, Πανεπιστημιακή Ιατρική, Κλασσική Ιατρική, Αλλοπαθητική Ιατρική, Παράλληλη Ιατρική, Εναλλακτική Ιατρική, Ολιστική Ιατρική, Ομοιοπαθητική Ιατρική, είναι μερικά από τα είδη που μπερδεύουν περισσότερο, την ήδη συγκεχυμένη στον Ιατρικό κόσμο και στους ασθενείς, κατάσταση.

           Σήμερα στην  Ιατρική κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες τάσεις - απόψεις, με άμεσο αντίκτυπο στην όλη αντιμετώπιση του αρρώστου και της αρρώστιας του.

           Η μία είναι η παραδοσιακή φυσική και μετέπειτα Επιστημονική Ιπποκράτειος Ιατρική, που στηρίζεται σε μερικούς βασικούς και αναλλοίωτους κανόνες σχετικά με τη φύση - αιτία - της αρρώστιας, τον τρόπο αντίδρασης του οργανισμού και τον τρόπο θεραπείας. Εδέσποσε στην Ιατρική σκέψη από την εποχή του Ιπποκράτους 5^ο π.χ. αιώνα (460-377 π.χ.) μέχρι τον 17^ο περίπου μ.Χ. αιώνα.

          Την περίοδο αυτή, που συμπίπτει με την Αναγέννηση (14^ος ,15^ος , 16^οςμ.Χ.), την ανακάλυψη των μικροβίων από τον Pasteur, την ίδρυση της Παθολογοανατομίας από τον Virchow και την πραγματικά εκπληκτική πρόοδο στη Φυσική και Χημεία- μα και σε όλους τους κλάδους της Επιστήμης-, άρχισε να κυριαρχεί στην Ιατρική σκέψη η πεποίθηση, ότι είναι ζήτημα χρόνου να φτάσουμε στη οριστική καταπολέμηση της αρρώστιας με χημικά φάρμακα ή με την αφαίρεση του πάσχοντος οργάνου. Τούτο μάλιστα κατά τον καθ. Ι. Κατσαρά «επέφερε το τελειωτικό κτύπημα στις Ιπποκράτειες δοξασίες» και άνοιξε, όσον αφορά τη γένεση και θεραπεία των νόσων, μια νέα περίοδο στην Ιατρική, βασισμένη στις νεώτερες Φυσικοχημικές, Μηχανιστικές αντιλήψεις, ώστε «αφέθη ευτυχής πλέον στις αγκάλες της αμιγούς φυσιοδιφικής επιστήμης» (κατά τον καθ. Μέρμηγκα)

         Τα χρόνια περνούσαν και οι ελπίδες δεν φαίνονταν να επαληθεύουν. Η πρόοδος συνεχιζόταν σε πράγματι εκπληκτικό επίπεδο, αλλά δεν υπήρξε και παράλληλη πρόοδος στην Θεραπευτικό τομέα. Η έμμονη προσήλωση στις Φυσικοχημικές αυτές αντιλήψεις, δημιούργησε νέα δυσεπίλυτα θεραπευτικά προβλήματα.

          Μπροστά στο τραγικό αυτό αδιέξοδο, εκρίθη απαραίτητη η αναθεώρηση των ακραίων απόψεων της Μηχανιστικής, ΦυσικοΧημικής, Υλιστικής ή Αμιγούς φυσιοδιφικής επιστήμης, περί νόσου και θεραπείας και η αναζήτηση μιας άλλης Ιατρικής άποψης που να αρχίζει από τις Ιπποκράτειες αντιλήψεις (καθ. Μέρμηγκας) μέχρι των πρόσφατων ανακαλύψεων, για μια πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου.

ΣΗΜΕΡΑ βρισκόμαστε σε αυτό το σταυροδρόμι και πράγματι διεξάγεται ένας σκληρός, επίμονος, μα ευγενής αγώνας για την επικράτηση της πιο σωστής Ιατρικής αντίληψης.

Η αντιδιαστολή αυτής της αντίληψης στην πράξη σκιαγραφείται ως εξής:

Οι υποστηρικτές των Ιπποκρατικών αντιλήψεων δέχονται ότι:

- η νόσος προέρχεται από μια εσωτερική διαταραχή του οργανισμού που επηρεάζεται άμεσα από τον τρόπο διαβίωσης.

- τα μικρόβια δεν είναι «οι εξ ουρανού τιμωροί» του ανθρώπινου γένους, ούτε ο ρόλος τους είναι να μας δημιουργούν αρρώστιες. Ο ρόλος των μικροβίων είναι ουσιώδης στην όλη οικονομία της Φύσης και δεν έχουν την ευθύνη που τους αποδίδουν, στη δημιουργία των νοσηρών καταστάσεων που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Τα μικρόβια ευρίσκονται παντού στη φύση, στο σώμα μας (δέρμα, κοιλότητες κ.λ.π.) συμβιώνουν με μας, σε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Η ίδια ισορροπία επικρατεί στη «λειτουργία» του εδάφους καθώς και στην υδρόβια ζωή. Μόλις η ισορροπία αυτή διαταραχθεί, μόλις μειωθεί η αντίσταση του οργανισμού (από διάφορες ταλαιπωρίες, ή μόλις αλλάξει το περιβάλλον που βρίσκονται τα μικρόβια), τότε μ ε τ α  λ λ ά σ ο ν τ α  ι  για να επιβιώσουν. Έτσι τα βρίσκουμε παρόντα και δρώντα στη νόσο. Η παρουσία τους αυτή, εξελήφθη σαν η μοναδική αιτία νόσου και η όλη Ιατρική σκέψη και φροντίδα στράφηκε στην καταπολέμησή τους. Εγκαταλείφθηκαν όλοι οι άλλοι παράγοντες, με τα γνωστά αποτελέσματα και συνέπειες.

- ο οργανισμός σε κάθε διατάραξη της υγείας του αντιδρά σαν σύνολο και σαν σύνολο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

- ο οργανισμός διαθέτει τον κατάλληλο μηχανισμό αμύνης και εξουδετέρωσης της κάθε αρρώστιας.

- η αντιμετώπιση της νόσου γίνεται πάλι εκ των έσω, δηλαδή με την επαναφορά τις ισορροπίας μετά την κάθαρση, που επιτυγχάνεται με διάφορα φυσικά μέσα που ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού.

- πρέπει να ξεκινάμε τη θεραπευτική μας αγωγή από τα απλούστερα θεραπευτικά μέσα προς τα δραστικότερα, φτάνοντας εν ανάγκη στο φάρμακο και στην εγχείριση.

- πρώτο μέλημα το «Μη βλάπτειν».

- ο ρόλος του γιατρού είναι να παρακολουθεί, να καθοδηγεί τον μηχανισμό αυτοθεραπείας χωρίς να επεμβαίνει κατασταλτικά. Δεν σταματά με την υποχώρηση των συμπτωμάτων, αλλά συνεχίζει με τη πρόληψη για να μην ξανααρρωστήσει.

Οι υποστηρικτές της αμιγούς φυσιοδιφικής αντίληψης δέχονται ότι:

- τα μικρόβια είναι η βασική, η κύρια αιτία της νόσου, σε βαθμό που επιμένουν να ανακαλύψουν σε κάθε νόσο και ένα «ειδικό» υπεύθυνο για αυτήν μικρόβιο ή ιό.

- ένας τρόπος αντιμετώπισης της παρουσίας μικροβίων είναι η άμεση καταπολέμησή τους με όποιο τρόπο και κυρίως με τα μικροβιοκτόνα και μικροβιοστατικά φάρμακα.

- άμεση επιδίωξη είναι η καταστολή των συμπτωμάτων.

- η νόσος είναι τοπική εκδήλωση και είναι δυνατόν με την αφαίρεση του πάσχοντος οργάνου να αποκατασταθεί η υγεία και η ισορροπία ολόκληρου του οργανισμού.

       Με την όσο το δυνατό σύντομη και απλή αυτή αντιπαραβολή των διισταμένων απόψεων, γίνεται αντιληπτό και το μέτρο με το οποίο η κάθε μια πλευρά υποστηρίζει τις απόψεις της και ότι ανάλογα με την στάση που ένας γιατρός έχει υιοθετήσει για τα βασικά αυτά βιολογικά προβλήματα, αντίστοιχος θα είναι και ο τρόπος που θα προχωρήσει στο θεραπευτικό του σχήμα.

       ΕΤΣΙ οι γιατροί που είναι προσηλωμένοι στη Μηχανιστική, Υλιστική, ΦυσικοΧημική αντίληψη, θα χρησιμοποιούν ανάλογα μέσα για την αντιμετώπιση της νόσου, σύμφωνα με το πιστεύω τους. Δηλαδή:

• 1. θα χορηγήσουν φάρμακα,
• 2. θα προχωρήσουν με μεγαλύτερη ευχέρεια σε αφαίρεση του πάσχοντος οργάνου, μια και πιστεύουν ότι δεν θα έχει γενικότερη επίπτωση στον όλο οργανισμό,
• 3. θα καταστείλουν τα συμπτώματα,
• 4. η όλη επέμβασή τους στην ατομική ζωή του αρρώστου θα είναι κατά κάποιο τρόπο χλιαρή, μάλλον όχι τόσο πιεστική.

 Οι γιατροί οι προσηλωμένοι στις Ιπποκρατικές αντιλήψεις:

• 1. αποφεύγουν την καταστολή συμπτωμάτων, γιατί από αυτά καθοδηγούνται,
• 2. εφαρμόζουν απλά φυσικά θεραπευτικά μέσα και προχωρούν σιγά σιγά στα δραστικότερα,
• 3. δεν εξαρτούν την επιτυχία τους από το αναμενόμενο «θαυματουργό» φάρμακο αλλά αφήνουν τον οργανισμό να αντιδράσει κατά της νόσου κατά τρόπο φυσικό,
• 4. προχωρούν στην αφαίρεση του πάσχοντος οργάνου αφού έχουν εξαντλήσει κάθε άλλο τρόπο σωτηρίας του,
• 5. επεμβαίνουν άμεσα και δραστικά στην ατομική ζωή του αρρώστου γιατί σ' αυτήν οφείλεται η νόσος,
• 6. η παρουσία του γιατρού δεν σταματά με την εξαφάνιση των συμπτωμάτων, αλλά συνεχίζεται μέχρι πλήρους αποκατάστασης της υγείας.

Στη διατήρηση της Μηχανιστικής Ιατρικής αντίληψης συνέτεινε και η λανθασμένη εφαρμογή της Ασφαλιστικής Ιατρικής, της Ιατρικής δηλαδή που απευθύνεται σε οργανωμένες ομάδες εργαζομένων με κρατική Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπου οι συνθήκες εργασίας των γιατρών ήταν τέτοιες ώστε δεν άφηναν περιθώρια μιας ατομικής και σωστής αξιολόγησης των συμπτωμάτων. Ο εξαναγκασμός της άμεσης εξυπηρέτησης πολύ περισσοτέρων των όσων είναι φυσικό και νόμιμα κατοχυρωμένο, δεν επέτρεπε στον γιατρό να διαθέσει χρόνο και πειθώ για τον κάθε άρρωστο. Έτσι βρήκε διέξοδο στην άμεση αναγραφή φαρμάκων για την αντιμετώπιση της κάθε αρρώστιας, γεγονός που συνέτεινε στην εξάρτηση του αρρώστου και του γιατρού από το φάρμακο.

      Στην ίδια κατεύθυνση συνέβαλε και η έλλειψη διαφώτισης του κοινού που και αυτό επηρεασμένο από το γενικότερο κλίμα ζητούσε από τον γιατρό όλο και περισσότερα φάρμακα. Καλός ήταν ο γιατρός εκείνος που έγραφε τα περισσότερα φάρμακα.

      Ο ΤΡΟΠΟΣ όμως αυτός της άσκησης της Ιατρικής, αποξένωσε σιγά - σιγά τον γιατρό από τον άρρωστο.

Μόνη τους επαφή ή αναγραφή του φαρμάκου. Η χρήση φαρμάκων δημιούργησε παρενέργειες και φάρμακο-ιατρογενή νοσήματα, κλόνισε οικονομικά τα διάφορα ταμεία Υγείας και όλα αυτά χωρίς το αντιστάθμισμα μιας πιο αποδοτικής θεραπείας.

Οδηγηθήκαμε σιγά-σιγά σε μια υγειονομική κατάσταση που όλοι κατακρίνουν, ο ένας ρίχνει στον άλλον τα σφάλματα και περιμένουμε τον εκσυγχρονισμό και εμπλουτισμό των Νοσηλευτηρίων για μια καλλίτερη περίθαλψη. Και τούτο γιατί δεν έχουμε συλλάβει το βαθύτερο νόημα: «ότι η μελλοντική ιατρική δεν έχει ανάγκη να στηριχθεί σε περισσότερα Νοσοκομεία, αλλά να πλησιάσει πιο πολύ τον άνθρωπο». Αυτό ακριβώς που λείπει από τη σημερινή Ιατρική.                                                                                    ΕΤΣΙ δημιουργήθηκε μια νέα τάση συγκερασμού των διισταμένων απόψεων και μια ελπιδοφόρα περίοδος αρχίζει γεμάτη προβληματισμούς και εμπειρίες χωρίς τις εξάρσεις και τους ενθουσιασμούς του παρελθόντος.

Η αρχική βάσις της θεραπείας και τονίζεται τούτο ιδιαιτέρως, είναι συνήθως η γενική θεραπεία και ουχί το φάρμακον. Κατά κανόνα ο ιατρός οφείλει πριν ή χορηγήση φάρμακον να λάβη υπ΄όψιν  αυτού τας γενικάς βάσεις της θεραπευτικής, να ρυθμίζη την δίαιταν, να απαγορεύση επιβλαβείς συνηθείας, και εν περιπτώσει ανάγκης να κάμη χρήσιν και των απλών εισέτι μέσων νοσηλείας συμπεριλαμβανομένης και της υδροθεραπείας και της επιδράσεως του φωτός και του αέρος.

Εάν εκτός τούτων απαιτηθή  και φαρμακευτική θεραπεία δέον όπως αύτη είναι κατά το δυνατόν απλουστέρα

 

 Ακολουθούν απόψεις και άλλων μεγάλων δασκάλων της ιατρικής σχετικές με τη φυσική θεραπευτική, παρμένες πάντα από το ίδιο βιβλίο του γιατρού Γ. Καράβη:

Ο καθηγητής Τσαμπούλας στο σύγγραμά του «ΕΙΔΙΚΗ ΝΟΣΟΛΟΓΙΑ» 1956 γράφει μεταξύ άλλων:        

Ο δε Πλάτων κακίζων τους ιατρούς έλεγεν ότι το μέγα σφάλμα κατά την θεραπείαν των νόσων είναι ότι υπάρχουσιν ιατροί δια το σώμα και ιατροί δια την ψυχήν, ενώ τα δύο ταύτα δεν δύνανται να αποχωρισθώσιν αλλήλων. Αλλ' αυτό ακριβώς παραβλέπουσιν οι ιατροί και δι' αυτό διαφεύγουσι της προσοχής αυτών πλείστοι νόσοι, διότι ουδέποτε ούτοι βλέπουσιν το σύνολον. Προς το σύνολον δέον να στρέφωσιν την προσοχήν των οι ιατροί, διότι εκεί ένθα το σύνολον πάσχει, αδύνατον το μέρος να είναι υγιές (και τανάπαλιν, αδύνατον το σύνολον να είναι υγιές εκεί ένθα το μέρος πάσχει).

          Τάυτα λέγων ο Πλάτων, συνεχίζει ο καθηγητής κ. Τσαμπούλας, δεν εφαντάσθη, βεβαίως, ποτέ ότι και το σώμα διηρέθη εις μέρη και θα προέκυπτον έξ αυτών όσαι προέκυψαν ειδικότητες, αίτινες απομακρύνθείσαι πλέον εκ του πεδίου της ερεύνης έξ ου εγεννήθησαν, έφθασαν και μέχρις αυτής τάυτης της κλίνης του ασθενούς, και αίτινες, εκεί καταλήξασαι, δεν αποτελούσιν άλλο τι ειμή δείγμα και τούτο απομακρύνσεως από των μεγάλων ιδεωδών της Ιατρικής.

 

Ο καθηγητής θεραπευτικής κλινικής πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μελ. Γεωργόπουλος εις το σύγγραμά του «ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΝΟΣΩΝ» αναφέρει:

           Πρώτιστον μέλημα ή γενική ενίσχυσις του οργανισμού δια διαφορετικών τονωτικών ουσιών κυρίως όμως δια διαφόρων υγειονοδιαιτητικών και φυσικών μέσων, από των οποίων κατά κανόνα άρχεται η εφαρμογή του θεραπευτικού προγράμματος, του οποίου τας βάσεις πρέπει ο ιατρός να θέτη προ της ενάρξεως της θεραπείας. Δια των μέσων τούτων προσπαθούμεν να απομακρύνωμεν κατά το δυνατόν τας εκ της ζωής βλαβεράς επιδράσεις και να θέσωμεν τον άρρωστον υπό όρους εύκολύνοντας την ομαλήν λειτουργίαν των διαφόρων οργάνων».

          Και αλλού συνιστά: «πρέπει πάντοτε να αρχίζομεν την θεραπείαν από των ηπιώτερων, και ιδιαιτέρως των δια φυσικών μέσων μεθόδων και μονον επί αποτυχίας να μεταβαίνωμεν εις δραστηριωτέρας»

           Επιγραμματικώτερος ο καθηγητής Μέρμηγκας στην Ιστορία των Επιστημών, (1940) γράφει:

«Η αναμόρφωσις της Παθολογίας, η ανακάλυψις της μικροβιακής δράσεως και η θεμελίωσις της μικροβιολογικής επιστήμης, η υπόδειξις της ασηπτικής και αντισηπτικής αγωγής, η εισαγωγή της ναρκώσεως προς τας εγχειρήσεις και προς τούτοις αι ρηξικέλευθοι έρευναι προς όλους τους κλάδους της Ιατρικής, τάυτα πάντα ήσαν ικανά όπως γεννήσουν ενθουσιασμόν εις το ιατρικόν πνέυμα, όπερ και παρεδόθη πλέον εις τα αγκάλας της αμιγούς φυσιοδιφικής επιστήμης. Εν τούτις δ' όμως έμελλε να συμβή ό, τι συμβαίνει προς το αποτέλεσμα της αιφνιδίας προσκτήσεως πλούτου, ότι δηλ. μετα την αρχικήν πλημμύραν της χαράς επακολουθεί η απογοητευτική ανακάλυψις ότι ο πλουτισμός μόνος δεν συνεπιφέρει και την ευτυχίαν. Ούτω μετά την ραγδαίαν προσοικείωσιν των θαυμασίων εκείνων ανακαλύψεων απετελέσθη βαθμηδόν η αντιληψις ότι εν τούτοις δεν είχε λεχθή η τελευταία λέξις της επιστημονικής ερεύνης πολλού γε και δει. Ενώ η προληπτική θεραπευτική είχε να επιδείξη πραγματικούς θριάμβους (προφύλαξις από των εγχειριτικών λοιμώξεων, καταπολεμησις της αναπτύξεως επιδημιών κ. εξ.) αλλ' η καθαυτό ιαματική δύναμις εξηκολουθεί διατηρούμενη επί χαμηλού επιπέδου. ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ λοιπόν εζήτησεν η Ιατρική και πάλιν την βοήθειαν της παλαιάς, έτι και της ΙΠΠΟΚΡΑΤΙΚΗΣ αντιλήψεως»

         Κατά τον καθ. Μέρμηγκα στην επιλογή του θεραπευτικού σχήματος επικρατεί ακόμη μια «διαμάχη», μια «διελκυστίνδα» ανάλογα με τις θεωρητικές απόψεις του γιατρού.

         Η αποδοχή της Μηχανιστικής, Φυσικοχημικής θεωρίας, οδηγεί τον γιατρό κυρίως στην καταστολή των συμπτωμάτων και τη όσο το δυνατό επιστροφή του αρρώστου στη δουλειά του, γεγονός που επιτυγχάνεται βασικά με τη χορήγηση φαρμάκων. Αυτός είναι ο κύριος στόχος, αν όχι και  ο μοναδικός.

          Ο γιατρός των Ιπποκρατικών αντιλήψεων δεν θα επιδιώξει ταχεία καταστολή συμπτωμάτων με φάρμακα, για να εκβιάσει τη φύση σε μια γρήγορη επιστροφή στη δουλειά.

           Βασική του επιδίωξη είναι με μια φυσική βαθιά αιτιολογική θεραπεία να ενισχύσει την άμυνα του οργανισμού και γενικά του μηχανισμού θεραπευτικής αντίδρασης.

           Η καταστολή των συμπτωμάτων θα επέλθει μόνο όταν απαλλαγεί ο οργανισμός από την αιτία της νόσου και η επιστροφή του ατόμου στην δραστηριότητα του θα κριθεί από την όλη εξέλιξη της κατάστασής του.

            Ο γιατρός πρέπει να πλησιάσει πολύ τον άρρωστο, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του για να του δώσει να καταλάβει ότι η θεραπεία του δεν εξαρτάται μόνο από τη χορήγηση φαρμάκων, αλλά απ τον τρόπο που θα ακολουθήσει τις οδηγίες του, οι οποίες καλύπτουν όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν την ΥΓΕΙΑ του κάθε ανθρώπου.

            « Η ΦΥΣΗ ο γιατρός των ΝΟΣΩΝ» διδάσκει ο Ιπποκράτης και οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Ιατρικής όλων των εποχών. Οποιαδήποτε άλλη τοποθέτηση ή υποκατάσταση αυτής της θεμελιώδους αρχής είναι λάθος.

Κατά το γιατρό Γιάγκο Καράβη: «η νόσος είναι αντίδραση του συνόλου του οργανισμού και σαν σύνολο πρέπει να αντιμετωπίζεται».

             Κάθε ζωντανός οργανισμός, συνεχίζει ο γιατρός Γιάγκος Καράβης, διαθέτει μια εσωτερική ιαματική δύναμη, την οποία ο γιατρός πρέπει να σέβεται, να μάθει να παρακολουθεί και ν' αξιοποιεί.

            Ο ρόλος του γιατρού δεν είναι να υποκαταστήσει την ΦΥΣΗ στο έργο της, αλλά να συμπαρίσταται και καθοδηγεί. Όταν διαπιστώνει την αδήριτο ανάγκη μιας βαθύτερης επέμβασης - παρέμβασης, τούτο πρέπει να γίνεται με γνώμονα να μη προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό.

             ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ  με τα οποία παρουσιάζεται η νόσος είναι η εξωτερίκευση της εσωτερικής αντίδρασης του οργανισμού που προσπαθεί να απαλλαγεί από το νοσογόνο παράγοντα που διατάραξε την ισορροπία του, την ευρυθμία του.

          Χρειάζεται μεγάλη εμπειρία, σοβαρή αξιολόγηση των συμπτωμάτων και ακόμη μεγάλη προσοχή στην τυχόν καταστολή τους.    

       Σύμπτωμα είναι ο πόνος, ο πυρετός, ο εμετός, ο βήχας, η ευκοιλιότης, η εφίδρωση, η απέκκριση βλεννών κοκ. Η αιτία που τα προκάλεσε βρίσκεται πιο βαθιά.

           Αυτή θα αναζητηθεί και αυτή θα αντιμετωπισθεί.

           Ο γιατρός δεν θα σταθεί στο σύμπτωμα. Τον γιατρό τον ενδιαφέρει ποιο είναι αυτό που διατάραξε την ομαλή λειτουργία του οργανισμού και προκάλεσε το ένα ή το άλλο σύμπτωμα. Αν σταθεί στο σύμπτωμα δεν πρόκειται να βγάλει σωστή διάγνωση. Τι θα θεραπεύσει και τι θα πει στον άρρωστο και στους δικούς του που  θα τον κοιτούν κατάματα γεμάτοι αγωνία να μάθουν για τον άνθρωπό τους.

             Πρέπει να πάει πιο βαθιά. Να εξετάσει το κάθε όργανο, αφού προηγουμένως πάρει πληροφορίες για το ιστορικό και τον τρόπο ζωής του αρρώστου.

           Αφού εντοπίσει τη νόσο, τότε θα ορίσει και τη ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Ποια θεραπεία όμως; Θα πάμε αμέσως στα φάρμακα, να σταματήσουμε τον πόνο, να ρίξουμε τον πυρετό, να σταματήσουμε τον εμετό, τον βήχα ή την ευκοιλιότητα; Τότε τι κάναμε; Στην ουσία τίποτε, αφού δεν αντιμετωπίσαμε την αιτία της αρρώστιας, αλλά την εκδήλωσή της. Όχι μόνο τίποτε δεν κάναμε, αλλά με την ενέργειά μας, με τη αντισυμπτωματική επέμβαση μας, παραβλέψαμε την αιτία, αλλάξαμε την εικόνα της νόσου, που δυνατόν να μας παραπλανήσει και να εκδηλωθεί αργότερα με σοβαρότερη μορφή.

          Ή μήπως θα συστήσουμε αμέσως ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ, αν είναι χειρουργικό περιστατικό;

          Και αν η βιαστική αυτή ενέργεια μας αποδειχθεί εκ των υστέρων - μετά την εγχείριση-  ότι δεν ήταν η ενδεδειγμένη αγωγή, τι γίνεται;

          Ασφαλώς θα ξέρετε ότι υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις όπου μετά από μία επικίνδυνη εγχείριση διαπιστώθηκε ότι δεν χρειαζόταν η επέμβαση. Ή ακόμη φορές όπου μετά από μία απόφαση για εγχείριση, που αναβλήθηκε μετά από δεύτερη σκέψη, ο άρρωστος έγινε εντελώς καλά.

        Ποιος γιατρός δεν έχει βρεθεί σε κρίση οξείας σκωληκοειδίτιδας, με όλα τα χαρακτηριστικά συμπτώματα, με λευκά αιμοσφαίρια μέχρι και 20.000, όμως με σύμφωνη γνώμη του χειρούργου αντιμετωπίστηκε μερικές φορές συντηρητικά, χωρίς εγχείρηση δηλαδή, και έγινε καλά.

         Ποτέ ο γιατρός δεν θα μετανιώσει αν ξεκινήσει τη θεραπευτική του αγωγή «βραδέως» και «ηπίως», όπως έλεγαν οι παλιοί μας γιατροί.

         Ένα συνηθισμένο παράδειγμα. Έρχεται ένας και του μετρούμε την πίεση.

          Είναι 40 χρονών και του βρίσκουμε πίεση 19/11. βέβαια είναι υπερβολική

          Τι πρέπει να κάνουμε; Κανόνας πρώτος: δεν θα βιαστούμε να δώσουμε φάρμακο. Κανόνας δεύτερος: να τον θέσουμε εκτός υπηρεσίας και σε συνεχή παρακολούθηση. Κανόνας τρίτος: να τον θέσουμε εκτός υπηρεσίας, σε συνεχή παρακολούθηση και να τον βγάλουμε έξω από τον συνηθισμένο ρυθμό ζωής για λίγο καιρό, (δίαιτα, χαλάρωση- άσκηση).

           Αποτέλεσμα: Στις επανειλημμένες εξετάσεις της πίεσης, βρίσκουμε ότι σιγά σιγά κατεβαίνει στα φυσιολογικά της όρια και σε λίγες μέρες το επεισόδιο θεωρείται λήξαν. Καθησυχάζουμε τον άρρωστό μας, αλλά του τονίζουμε ότι πρέπει να ρυθμίσει σε πιο χαμηλό τόνο τη ζωή του, να είναι πιο προσεκτικός, γιατί έχει μία τάση για υπέρταση.

          Το ίδιο και με ένα άλλο βασανιστικό νόσημα. Τον σακχαρώδη Διαβήτη.

          Σε μια τυχαία εξέταση, ή σε ένα «τσεκ-απ», βρίσκουμε ότι ο ασθενής έχει 1,50 σάκχαρο στο αίμα αντί 1,20 που είναι το ανώτερο φυσιολογικό.

          Θα χορηγήσουμε αμέσως φάρμακο; ΟΧΙ. Θα τον θέσουμε κάτω από αυστηρή δίαιτα, θα τον θέσουμε εκτός υπηρεσίας για λίγες ημέρες και θα επανεξετάσουμε το σάκχαρο αίματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα κατέβει στα φυσιολογικά όρια. Καθησυχάζουμε τον άρρωστό μας, αφού του τονίζουμε και εδώ να προσέχει, πρέπει να ακολουθεί ένα ορισμένο τρόπο διατροφής και διαβίωσης, γιατί έχει μια τάση για Σακχαρώδη Διαβήτη. Αν πράγματι προσέξει, δεν πρόκειται να αρρωστήσει ποτέ από την αρρώστια αυτή.

          Αν στην πρώτη περίπτωση, την υπέρταση ή στη δεύτερη, τον σακχ. διαβήτη θορυβημένος ο γιατρός παραπάνω από τον άρρωστο, του χορηγούσε φάρμακο, όπως γίνεται όταν ο γιατρός δεν έχει αρκετό χρόνο στη διάθεσή του, τότε θα έμπαινε σε σοβαρές περιπέτειες που θα του στιγμάτιζαν όλη του τη ζωή, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Και στις δύο περιπτώσεις, ένα ποσοστό 70% τουλάχιστον, θα υποχωρήσουν χωρίς να χρειαστεί να προχωρήσουμε στα φάρμακα. Σε ένα ποσοστό 10-20% θα χρειαστεί περισσότερη θεραπευτική αγωγή και σε ένα ποσοστό 10% ίσως χρειαστεί να χορηγήσουμε φάρμακο ή όποια άλλη αγωγή χρειαστεί, χωρίς... φόβο και προ πάντων χωρίς πάθος!

           ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΩ τον τρόπο που πρέπει να ξεκινήσει το θεραπευτικό σχήμα. Με τα πρώτα συμπτώματα (βλ. ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ Γ. Καράβη): κανόνας πρώτος:

Ανάπαυση-Δίαιτα.

         Εάν δεν αποκατασταθεί η Υγεία: κανόνας δεύτερος: Νηστεία και όλα τα φυσικά θεραπευτικά μέσα όπως περιγράφονται. Εάν η νόσος επιμένει: με τα πιο πάνω, χορήγηση φαρμάκων.

         Εάν ακόμη επιμένει: Συν, χειρουργική επέμβαση, ακτινοβολίες και ό, τι άλλο διαθέτει η επιστήμη.

          Συνεπώς: Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ δεν είναι η βασική, δεν είναι η μοναδική επιδίωξη του γιατρού. Θα παρακολουθούμε το σύμπτωμα, θα καθοδηγούμεθα από το σύμπτωμα για τη βαθύτερη εξέλιξη- πορεία της νόσου και θα παρέμβουμε μόνο για περιορισμό, ΟΧΙ καταστολή του όταν ξεπεράσει ορισμένα όρια.

          ΒΑΣΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ, η αιτιολογική θεραπεία, αναζητώντας τα αίτια στην πραγματική τους διάσταση και όχι στα μικρόβια που αναπτύσσονται συνήθως μετά, εκ των υστέρων, στο νοσογόνο υπόστρωμα ή στη παθολογοανατομική κατάληξη των οργάνων, αλλά στο ΕΔΑΦΟΣ που έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθούν τα παθογόνα ευρήματα.

           Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ πρέπει να αποβλέπει όχι σε επιφανειακούς στόχους, αλλά στην ενίσχυση του οργανισμού με φυσικά θεραπευτικά μέσα κατά το πρώτο στάδιο της όλης θεραπευτικής αγωγής. Τούτο ήταν μια Ιπποκράτειος βασική αρχή, διαβιβάσθηκε σε μας δια μέσου των αιώνων μετά από πολλούς κλυδωνισμούς, διατηρήθηκε αναλλοίωτη και παραμένει απαράβατος θεραπευτικός κανόνας.

           Κάθε παράβαση του κανόνα αυτού, θα δημιουργήσει πρόσθετα θεραπευτικά προβλήματα.