Το αμυντικό σύστημα του οργανισμού

ΤΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Κάθε οργανισμός διαθέτει ένα απόλυτα οργανωμένο αμυντικό σύστημα (α.σ.), το οποίο σκοπό έχει να αντιμετωπίζει κάθε είδους «εισβολέα» στον οργανισμό μας, που ο εισβολέας στόχο έχει να υπονομεύσει την υγεία μας. Όσο το επίπεδο της υγείας μας είναι υψηλό (ως αποτέλεσμα ενός υγιεινού και φυσικού τρόπου ζωής) τόσο και το α.σ. είναι δυνατό και ικανό να αντιμετωπίσει σχεδόν όλες τις ονομαζόμενες ασθένειες. Όταν όμως το επίπεδο υγείας μας είναι πεσμένο (εξαιτίας κακής διατροφής, αρνητικών συναισθημάτων, έλειψη άσκησης, καταχρήσεων, χρήση φαρμάκων κλπ), τότε και το α.σ. είναι πεσμένο και άρα και ο οργανισμός είναι ευάλωτος στις έξωθεν επιθέσεις.

          Ο γερμανός καθηγητής, της πανεπιστημιακής κλινικής της Φραγκφούρτης, Φερδινάδος Χοφφ στο έργο του «Κλινικά μαθήματα εφαρμοσμένης θεραπευτικής στην εσωτερική παθολογία» 1957  μεταξύ άλλων γράφει σχετικά:

          «Ο οργανισμός είναι εις θέσιν να υπερνικήση πολλάς νόσους δια μόνον των φυσικών αυτού αμυντικών δυνάμεων, άνευ της επεμβάσεως του ιατρού. Το γεγονός ότι δεν νοσούμεν πάντοτε παρά τους πολλούς κινδύνους εις τους οποίους διαρκώς εκτιθέμεθα, οφείλεται προφανώς εις τας φυσικάς αμυντικάς δυνάμεις του οργανισμού. »

          Ένα τμήμα της μεγάλης φύσεως η οποία διατηρεί εαυτήν και τα δημιουργήματά της αποτελούν αι φυσικαί αμυντικαί δυνάμεις, οι οποίαι προφυλάσσουν τον οργανισμόν εκ της νοσήσεως και της καταστροφής και επί νοσήσεως συντελούν εις την υπερνίκησην αυτής. Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ αυτήν την δύναμιν εννοούσεν, όταν ωμίλει δια την Φύσιν. Τον φυσικόν τούτον παράγοντα ο οποίος συμβάλλει εις την ίασιν της νόσου, ο Παράκελσος εχαρακτήρισεν ως «εσωτερικόν ιατρόν».

Αι φυσικαί αυταί αμυντικαί δυνάμεις αποτελούν την σπουδαιοτέραν βάσιν της θεραπευτικής, είναι δε απαραίτητον ο ιατρός να κατευθύνη τα ενεργείας του επί τη βάσει της ανωτέρω απόψεως. Ελέχθη ότι αι φυσικαί αμυντικαί δυνάμεις αποτελούν την σπουδαιοτέραν βάσιν της θεραπευτικής. Η φράσης αύτη δεν αποτελεί διαπίστωσιν καθαρώς θεραπευτικής θεωρητικής σημασίας αλλά αξίωμα  το οποίον οφείλει να τηρείται συνεχώς κατά την πρακτικήν εξάσκησιν  επί της κλίνης του ασθενούς. Τούτο όμως δεν εφαρμόζεται υπό πολλών ιατρών, ούτε και τονίζεται επαρκώς εις διδακτικά τινα βιβλία. Βασίζεται δε τούτο μερικώς εις την ιστορικήν ανάπτυξιν της ιατρικής σκέψεως. Πας όστις εκλαμβάνει το ιατρικόν πρόβλημα μόνον υπό την έποψιν της οργανοπαθολογίας, ήτοι υπό την έννοιαν της τοπικής παθολογοανατομικής βλάβης, η όποία πρέπει να παρέλθη, ή ωσαύτως ως μεμονωμένη, λειτουργική διαταραχή, υπό την έννοιαν της παθολογικής φυσιολογίας, ούτος δεν έχει κατανοήσει την σπουδαίαν ταύτην αρχήν της θεραπευτικής. Το αυτό πράττει και ο ιατρός ο οποίος βασιζόμενος εις το όνομα της νόσου την οποίαν διέγνωσεν, αναζητεί το κατ΄αυτής χορηγούμενον φάρμακον, χωρίς να σκεφθή  ιδιαιτέρως τας λειτουργίας και τας αμυντικάς δυνάμεις του όλου οργανισμού. Όταν κατακρίνωμεν τα συνήθη αλφαβητικά «ευρετήρια ενδείξεων» είναι σαφές τι εννοώμεν. Εις χαμηλόν επίπεδον θεραπευτικής αγωγής ανήκει πάσα, λόγω ελλιπούς σκέψεως, καθαρώς «συμπτωματική» θεραπεία, η οποία αρκείται εις την αναγραφήν ενός φαρμάκου προς καταπολέμησιν ενοχλητικών συμπτωμάτων, ως ο βήξ, ο έμετος, το άλγος, τα οιδήματα κ.λπ.