Λίγα λόγια για το φάρμακο και το ρόλο του στη σημερινή ιατρική. Από το βιβλίο του γιατρού Γιάγκου Καράβη «Εισαγωγή στη φυσική θεραπευτική»

«Η αλματώδης πρόοδος της Φυσικής και της χημείας κατά την Αναγέννηση, με παράλληλη πρόοδο της Μικροβιολογίας δημιούργησε για μια περίοδο, τεράστιες ελπίδες για τη τελική αντιμετώπιση των νόσων με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή και οδήγησαν στην αναζήτηση νέων τρόπων αντιμετώπισης της νόσου καθώς και στην εργαστηριακή, βιομηχανική παραγωγή φαρμακευτικών ιδιοσκευασμάτων. 
Όποιος γιατρός βρέθηκε μόνος σε απόμακρη περιοχή με ένα άρρωστο να ουρλιάζει από τον πόνο ή να σκάει στον πυρετό ή να μη μπορεί να ουρήσει και ένα χωριό από πάνω του να τον κοιτάζει με απορία, και αυτός με μια ένεση να τον ηρεμεί, τότε καταλαβαίνει τι σημαίνει φάρμακο. 
Άλλο τώρα αν το παρακάναμε. Δεν φταίει ούτε το φάρμακο ούτε η χημεία. Φταίνε εκείνοι που παραφούσκωσαν τις δυνατότητές του. Φταίνε αυτοί που στηρίχθηκαν μόνο σ΄αυτό. Φταίνε αυτοί που το χορηγούσαν αδιάκριτα και με χωρίς «βάσανο» σε μεγάλες ποσότητες και σε μακρά χρονικά διαστήματα.
Σήμερα μετά τις παρενέργειες που επισημοποιήθηκαν, μετά τον χαρακτηρισμό πλείστων όσων ιδιοσκευασμάτων ως «επικίνδυνα», περιορίζονται όλο και περισσότερο εκείνοι που πίστεψαν και στάθηκαν μόνο στο φάρμακο. Εμείς, που ουδέποτε πιστέψαμε στην παντοδυναμία του, εξακολουθούμε με γνώμονα πάντα το καλό του αρρώστου και με μεγάλη προσοχή στην επιλογή των περιστατικών και στενή παρακολούθηση να το δίνουμε στην απόλυτη ένδειξή του και όταν δεν μένει άλλη επιλογή, αφού ήδη εξαντλήσαμε τα πάντα.
«......Πόσα φάρμακα βρέθηκαν επικίνδυνα μετά από δεκαετίες ευρύτατης κυκλοφορίας! Πόσα απεσύρθηκαν για τις παρενέργειες, πόσα αφανίστηκαν γιατί στην πράξη απεδείχθη ότι δεν απέδωσαν όσα υπεστηρίχθη κατά την εργαστηριακή έρευνα και εφαρμογή. 
Από την άλλη πόσες ζωές έχουν σωθεί με το φάρμακο που τόσα του καταμαρτυρούν, πόσους δεν ανακούφισε σε στιγμές και περιόδους ανείπωτης δοκιμασίας. Ακόμη πόσοι με την Ινσουλίνη ζουν (ζωή χαρισάμενη) ενώ ήταν καταδικασμένοι οπωσδήποτε, πόσοι υπερτασικοί διατηρούν μιαν ανεκτή κατάσταση και γλιτώνουν από εγκεφαλικό επεισόδιο και μια ζωή ημιπαράλυτη. Πόσοι καρδιοπαθείς αντιρροπούνται με το φάρμακο και πόσα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές σώζονται κάθε μέρα από τα αντιβιοτικά. 
Η φαρμακευτική αγωγή δημιουργεί ασφαλώς προβλήματα. Μα η αξία του γιατρού είναι να το χορηγήσει σωστά. Όταν πρέπει, όπως πρέπει, όσο καιρό πρέπει.
Δεν κατακρίνεται το φάρμακο. ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΤΑΙ η βιασύνη που χορηγείται χωρίς βάσανο Κατακρίνεται η απόλυτη προσήλωση σ΄αυτό. Κατακρίνεται η ευπιστία και η προσμονή της ανακάλυψης του «θαυματουργού» φάρμακου.
Στην ιατρική δεν επιτρέπονται, ενθουσιασμοί. Πολύ περισσότερο πείσμονες εμμονές, σε ορισμένα, είτε φυσικά, είτε βιολογικά, είτε τεχνικά είτε οτιδήποτε άλλο θεραπευτικά σχήματα. Ο γιατρός πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει ,να βοηθήσει τον άρρωστό του με κάθε δυνατό μέσο, άλλά πάντα ...μετά φόβου Θεού!
«Η αρρώστια γενικά και στην πιο σοβαρή και πιο θανατηφόρα μορφή της, δεν είναι μια αναπότρεπτη θέληση της μοίρας, αλλά μια εκδήλωση, μια αντίδραση του οργανισμού σε μια σωρεία καταστροφικών λαθών, εναντίον των οποίων όμως μπορούμε να αγωνισθούμε αποτελεσματικά. 
Μόνον απογοητεύσεις περιμένουν εκείνους που πιστεύουν ότι οι αρρώστιες μπορούν να αντιμετωπισθούν και να θεραπευτούν με ένα μόνο φάρμακο. Το θαυματουργό φάρμακο του ERLICH δεν ήλθε μα ούτε θα' ρθει ποτέ.
Τα φάρμακα έρχονται και παρέρχονται, προσφέρουν ότι έχουν να προσφέρουν, μα σε λίγο περιπίπτουν σε αδράνεια. Το σώμα μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ανέχεται μια παρά φύση θεραπεία. Εμείς οι βιολόγοι αποκρούομε κατά βάση μια πάρα φύση θεραπεία γιατί κάθε φορά που οι γιατροί επιχείρησαν να παραβιάσουν τους θεμελιώδεις νόμους της ζωής η ιεροσυλία τους αυτή, επληρώθει ακριβά. Και μάλιστα επληρώθη δυστυχώς σε βάρος του αρρώστου.