Στη Μνήμη του Ηλία Χατζοπλάκη
Δελτίο τύπου
Δημοσιεύτηκε στον τύπο της Καρδίτσας στις 14-3-14
Στη Μνήμη του Ηλία Χατζοπλάκη
«Ήταν μαχητικό παιδί…»
Κοντεύουνε 40 μέρες από τη μέρα που μας άφησες για πάντα, που έφυγες, για τον άλλο κόσμο όπως λένε, και δεν γνωρίζω αν υπάρχει άλλος κόσμος, αν όμως υπάρχει, σίγουρα και εκεί θα ενεργοποιηθείς πολιτικά και κοινωνικά για να βελτιώσεις το ψυχικό επίπεδο και το δικό σου και των άλλων... Γιατί το ζητούμενο και το επιθυμητό Ηλία, τουλάχιστο για την εφήμερη ζωή είναι τρία πράγματα: Η πνευματική εξέλιξη, η δημιουργική εργασία και η ανιδιοτελής προσφορά. Αυτά είναι που μπορούν να μας φέρουν και τη γαλήνη και την ευτυχία. Και πιστεύω πως και στις τρεις αυτές κατευθύνσεις κινούσαν, σε άλλη περισσότερο και σε άλλη λιγότερο.
Ηλία σε γνώρισα κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1965, τότε που άνοιξες το δικηγορικό σου γραφείο στην Καρδίτσα. Ήταν σχεδόν η ίδια χρονιά που άνοιγε και ο αδελφός μου το δικό του και μέσω αυτού σε γνώρισα νωρίς- νωρίς. Θυμάμαι το γραφείο σου σαν τώρα: ήταν στη βόρεια πλευρά της πλατείας δικαστηρίων, σε ένα ισόγειο σπιτάκι, εκεί που τώρα υπάρχουν πολυκατοικίες, διακοσμημένο με λιγοστά «έπιπλα». Αργότερα μετακόμισες στην πολυκατοικία, κάτω από την οποία λειτουργούσαν τα πρώτα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.
Έτος1975: Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας δικαστηρίων, σε ισόγειο λειτουργούσε το πρώτο γραφείο της πρώτης Τ.Ο. και της πρώτης Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Εκεί δίναμε τις μεγάλες μάχες, σαν ιδρυτικά μέλη του, για να σηκώσουμε τον πράσινο ήλιο πιο ψηλά, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, λεύθερη και σοσιαλιστική. Εκεί σφυριλατήθηκε η φιλία ανάμεσα στα πρώτα μέλη του ΠΑΣΟΚ πολλά από τα οποία σε αγάπησαν και σε στήριξαν στην πολιτική σου σταδιοδρομία. Ήσουν αγωνιστής, μαχητικός και τίμιος εργάτης της πολιτικής. Αντιμετώπιζες στα ίσια την πραγματικότητα, χωρίς υπεκφυγές και περιστροφές και τη μαχητικότητά σου εκείνη και την παρρησία σου στο λόγο δεν μπόρεσε τότε να την ανεχτεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και προσπάθησε να σε βάλει στο περιθώριο. Ήταν η περίοδος που ο Ανδρέας Παπανδρέου πίεζε ασφυκτικά την κομματική οργάνωση να δεχθεί ως πρόεδρο της δημοκρατίας τον Κων/νο Καραμανλή. Τότε πολλά στελέχη του κόμματος αντιδρούσαν από το δικό τους μετερίζι κατά της υποψηφιότητας εκείνης, ενώ εσύ στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος όρθωνες ανάστημα ενάντια στην υποψηφιότητα του Καραμανλή. Όλοι θα θυμούμαστε πως τελικά χάριν στην μαχητική αντίδραση των «αντιφρονούντων» απορρίφτηκε ο Καραμανλής και προτάθηκε ο Σαρτζετάκης.
Θυμούμαστε ότι από το 1975, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση συμμετείχες σε κάθε κοινωνική και πολιτική δράση. Και δεν θα ξεχάσω την περίπτωση που όταν τα τοπικά συντρόφια, όχι μία αλλά δυο φορές με παρέπεμπαν στο πειθαρχικό συμβούλιο, το ανώτατο κεντρικό πειθαρχικό όργανο του κόμματος, γιατί φαντάζονταν ότι εποφθαλμιούσα τις καρέκλες τους…, εσύ σαν βουλευτής και ακόμη κάποιοι άλλοι σύντροφοι, σαν μάρτυρες υπεράσπισης, υποστηρίζατε ότι άλλοι επιβουλεύονταν τις αρχές του κινήματος και όχι εγώ ο κατηγορούμενος. Σήμερα βιώνουμε το κατάντημα του κόμματος εκείνου και φυσικά την αποκαλυπτική πλέον, πολιτική πορεία πολλών ιδρυτικών στελεχών του.
Αλησμόνητε φίλε Ηλία, οι απάνθρωπες συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος και της καταναλωτικής κοινωνίας, επέδρασαν αρνητικά στα ευαίσθητα συναισθήματά σου, σε κατέβαλαν και σε οδήγησαν στον «άλλο κόσμο». Με τα σημερινά δεδομένα έφυγες νωρίς, γιατί σε χρειάζονταν και τα παιδιά σου και η αξιαγάπητή συζυγό σου Ηλέκτρα, που τόσο σε συμπαραστάθηκε στην πολιτική σου σταδιοδρομία αλλά και στις άλλες εκφάνσεις της ζωής.
Ας είναι ελαφρό το χώμα της Αττικής γης που σε σκέπασε και ένα αγριολούλουδο ειρήνης, φιλίας, αγάπης και δικαιοσύνης ας φυτρώσει στον τάφο σου.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ